{ خدابیل بمدرسه میرود } قسمت بیست نه _29

مهرجون چنو چی بُم که وَرِ تیام سیاهی رهد ..
بس گدوم : بسه دیه ، تو خوو دلومه خین کردی .. شیر دات خین بدلوم نکن بهل بدرد خوم بمیروم ، تازه ز دستت عقه خومه دِروُم .. وووووووووی ، بناشادی ..
گو : البرده چیل فراخ یو عوض دستت درد نکنیه ؟ که دوش تا نصم شوو دَرست داوم ؟ خوُو مِزدومه دادی ..
ورقنه پرد کرد پیش پام ؛ زُم قهر کرد ، دی بام حرف نزی .. وو رهد طی دُرگل ..
مِنه ره سی وُرگشتن بمال هم الصن با هم حرف نزیدیم .. چنو احصاووم خراوو بی،به مال که رسیدیم .. به تهووم نبی چی بخوروم .. هر چه دام بنگوم کرد ، کُر بیو یه زَف قیلون بکن زمندیت بزهنه !! قیت ز گلیم به لَم نی رهد ..
جور کسیکه عزیزینه ز دست داده بوو رهدوم منه طوو یه گوشه ای وستوم ، که تیم به کس نیوفته ..
فرداسم نه سی رهدن ، نه منه کلاس ، نه سی ورگشتن بمال هیچ وا یک حرف نزیدیم .. وو ز لج مو وا شیخل گرم ایگره ، که مونه داغ دلی بکنه ، مو هم بُغ کرده بیدوم ، الصن وا هیشکسون تعریف نیکردوم ، اگوی زسون طلووکار بیدوم ..
صووحترینس املا داشتیم ، سی دل یوکه نشونسون بدوم خومم تروم درس بخونوم وو بی کمک کسی طروم نمره خوو بگروم ..
تا ترستوم ، خوندومو ز ری درس نوشتوم ، چنو که درس حفظوم اوی .. وو خُم حفظی ز ری درس املا نوشتوم .. فرداسم منه ره که داشتیم ایرهدیم بکلاس منه ره طی خم صد بار ز ری درس خندوم ،..
 چنو اَماده اَویدوم سی املا که ایر پدر خدا بشقی هم بنشست نک سروم ، دی نی ترسیدوم ..
 املا که زمون گره ، نیشتوم دیدوم خدا بشقی ویرس وام بی .. اما الصن سیم مهم نبی ، فقط کار خومه ایکردوم ز داغ یوکه مهرجون چی بُم گوو بی وو بام قهر کرده بی .. گدوم هر طور اویده وا بیست بگروم که بسون نشون بدوم ، ایچوو کوینه وو خدابیل کیه ..
املانه که صحیح کرد ، خدا بشقی بدست مبارک یه بیست خیف هم نها سیم .. که جور اوو که بریزی ری تش ، تمام تشی که منه وجودوم بی ، 10هی که ز حساب گرهده بیدوم ، وو قهریکه مهرجون زم کرده بی ، یه دفه خاموش اوی .. وو جاسه یه حصی گرهده بی که اگوی بُم بدهکار بیدن ..
ویروم بی که مهرجون اِخلاقس عوض آووی وو میلس ایکشی که وام تعریف کنه ، اما محل بس نینهادوم ، بُرگام رهده بیدن منه یک ، پوزومم چُوک .. وو محل به هیشکس نینهادوم ایگوی تهروون فط کرده بیدوم ..
مهرجون با یه حالتی که ایخواست بام صُحل کنه ، یه تیت یواش نها به پام گوو : راستی اگوم قطی پشکلیته جُستی ؟؟
ادامه در قسمت بعد ..

{ خدابیل بمدرسه میرود } قسمت بیست هشت _28

اوو شوو نم تا کی همس حساوو آموختوم ز مهرجون ، که همسون سیس جور اَوو خردن بی وو غلوه خیف یادوم داد که طرسته بوم جور خوس حل بکنوم ..
فرداس که رهدیم کلاس .. چنوو به شووق بیدوم که آقای خدا بشقی زیتر امتحان حساوو زمون بگره .. بینوم امتحان چند اگروم .. چینا که بخوم اطمینون داشتوم نمره خوو اگروم .. وو فقط فکر و ذکروم گرهدن بیست بی .. وختی ایخواستن زمون امتحان بگرن آقای خدا بشقی مونه ز بچها جدا کرد ، گوو خدابیل تو بیا اینجا طی من بنِشی .. مو هم رهدوم طیس .. گمونم هنی طه دلس بُم شک داشت ، ایخواست بوینه جواووا ز خُمِن یا نه ؟؟ راستس یونه کِ گوو .. دلشیوه اوی سراغوم وو مَنی منه اشکموم پیچ اَووه .. وو همیطور به یک ایکرد منه دل و اشکموم .. ترس وست منه لاشوم .. که نکنه باز کتکا دوشینه بده به خردوم .. لاشوم اوی به دگاهِش .. جور ذاگِ سر انگشت .. وو خوسم واستا نوک سروم .. ای نیشت بینه خوو حل اکنوم یا نه .. اما چنوو حول وست منه دستو پام که پای همه چی سیم ترسناک اوی بی .. اما به هر بد بختی بی هر چه دونستوم نوشتوم اما چنو منه هُوفِ آقای خدا بشقی بیدوم که واستا بی نوک سروم .. که پا همه چی ز ویروم رهده بی .. برگهانه که صحیح کرد .. ورقه همنه دا .. اما باز ورقه مونه واداشت .. نیبشتوم به مهرجون ؛ یواش بس گدوم ؛ فاتحهَ .. !!
وا اَشَدِ خومه بخونوم .. گمونم باز درد دوش زهنست به نِفتووم .. دیدوم بنگوم کِرد .. گوو : خدا بیل پاشوو بیا ایچوو !! مو هم جور بیگی که زیر بارون واستاده بوو هی دَک ایزیدومو ارهدوم طرفس ..هی نیشتوم به قیافس بینوم عصبانیه یا نه .. اما هیچی بس دیار نبی .. همیوکه واستادوم طیس .. ری کرد به بچیا کلاس .. گوو : برا خدابیل یه دست مرتب بزنید .. ریاضی ده گرفت .. همیشه صِرف میگرفت .. الا نسبت به قلبن خوو تر گرفته .. باریکلا خدابیل ..
اُوو نونستوم بترسوم ؛ که دیار ایگدوم ایخوو باز کتکوم بزنه .. نونستوم خوشحال بوم ؛ که کتک نخردوم .. نونستوم ناراحت بوم که بیست نگرهدوم.. نونستوم نونستوم بگریوم ؛ که مهرجون داشت چپ چپ اینیشت بوم وو دندون قِریچه ایکرد سیم ..خلاصه که جور یه مَید ورقنه زس گرهدومو ورگشتوم طی مهرجون .. هَمیوکه نشستوم به قیض ز دستوم کشیدس ؛ نیشت بس .. وو یه تی تِن گهپی ز پهلیم کند .. که جرز وست منه دلوم .. اما زحله نیکردوم چی بس بگوم .. بعد امتحان بمون گُدِن بزنین به در .. ده دیقه استراحت .. مهرجون لِکِرومه کشی .. گوو سر گپ بزن به در کارات داروم .. کشیدوم یه گوشه هی نیشت به ورقه وو هی چی بَم ایگوو .. که آلبرده نشتین تخوو دوش شومی ، چیکه خوو همنه بلد بیدی ، پ کهمیر زیدت نترستی همنونه که بت گدوم نویسیسون ؟؟ گومس بجان بووم تصقیر مو نبی ، تصقیر خدا بشقی بی که واستا نوک سروم .. مو هم حول وست بُم ز ترس دک ایزیدوم .. اصلا همنه فراموشسون کردوم .. پای ز ویروم رهدن ..
ادامه در قسمت بعد ..

{ خدابیل بمدرسه میرود } قسمت بیست هفت _ 27

گدومس : ها .. پ سیچه نی بوو ، هرکه هرچه دوست داشته بوو ، بدستس ایاره ..
ملث مو که دلوم ایخواست بیست بگروم .. منه یه روز دوتاسه گرهدوم ..
ایر آدوم بخوو ایطره .. بشرط یوکه زحمت بکشه ..
پیشتر مو هم غلوه دوست داشتوم بیست بگروم اما هیچ زحمت نیکشیدوم .. نمره ای هم که ایگرهدوم صرف بی ..
اما خوت دیدی ای دفه چندی خوندوم و تمرین کردوم تا طرستوم بیست بگروم ..
البت کتکا آقای خدا بشقی هم نترست به دهونوم تهلس بکنه ..
دنیا هم همیطوریه .. هر که زحمت بکشه و ز خوس غیرت نشون بده نتیجه سم ابینه .. مو شک نداروم که ایر بخویم ایطریم ایکاره بکنیم .. وو به امید یو که کاریکه دلوم ایخوو انجوم بگره ، زحمت خومه اکشوم .. تا بینیم خدا چه ایخوو ..
گوو باشط ..
بجان بووم مو هم کمکت ایکنوم اما نوا شل بکنی ز خوت .. وا جور یه پیائی بُم قول بدی که ری حرفت ایواستی .. وو بعدا فراموشت نی بوو !!
گومس : به همی بوازهد هف سونی کش ؛ به قرآن سُهر قسم ؛ ب بخت هلوم علی رحم که بجونی مُرد .. وا ایکاره بکنوم وو ز امروز به بعد دی هیچی ز ای دنیا نیخوم .. فقط همیوکه گدوم ...
 گوو : ای دردت بزنه منه تشنیم ، ای قربونت اویدوم .. حلا که دونوم راست ایگوی بل ریتم بوسوم ؛ بدهیمم بات صاف بکنوم ..
دوتا کوشامه گره کشی ؛ وو یه تک ریمه بوسی .. گوو : بیا یکی هم منه کلاس بوست کردوم ابوو دوتا .. سی دوتا بیستت ..
 گومس : بینی داری دوو دقلی درآری .. منه کلاس خوو همه بوسیدنوم ، همچوو هم گومت که یوو قوول نی .. داری ناچ کالی کنی ..
 مو قوولوم نی .. وا ای تک ریمم بوسی ..
 گوو : بیا آلِ خوتو سر گپته بوره وا تیا تراخومیت ..
 نِشتین ایر اوو تک ریته نبوسوم سسبوو زنت ؟؟ وو او تک ریمم بوسی ..
گدومس حالا شد .. دی دَوو دقلی ندراری سی موو .. منیر به رنگ زردوم مو گادیم زیر بردوم گو : آل بَردِه برا ، وا تو که گادیم زیرسی .. رنگ زرد عیب داره ، تی پلقنیده .. بوستم کردوم .. دی چه طلووی زُم داری ..
البت خوو گرهدیم به تعریف .. بل تا کچیم بیا تا سیس نگوم ..تا دندون کنِت کنه ..
وو دوتائی وا یک نهادیم وا حنده ..
آخی .. یادس بخیر .. چندی یاد اوو روزا تش اینه گوشه جیروم ..
کاش اوو روزا بدونستوم که ای دنیا فقط ایخوو بدون تو چه دلت ایخوو ...
ادامه در قسمت بعد ..

{ خدابیل بمدرسه میرود } قسمت بیست 26

 مونو مهرجون هم رهدیم طی بچیل که هم حساوو یادوم بده و هم ویرمون وا بچیل بوو .. سی اولین بار بی که ز یاد گرهدن حساوو کیف ایکردوم .. راسیاتس آقای خدا بشقی تا اوو روز هرچه درس داده بی حروم ایر فهمیده بیدوم چه ایگوو فقت ادیدوم سی خوس یه چیائی اگوو ، مو هم الصن نی فهمستوم چه گوود ..مهرجون چنوو خیف یادوم دا که هیچ دوس نداشتوم درس دادنس تموم کنه .. گا تفاقی هم لیوه لیوه ای ایدراوردوم که یکم بخنده ..

مثلا یکی ز مثلها کتاوو ایگوو : روی درخت 10 بنگشت نشسته بود ، مجید یکی از بنگشتها را شکال میکند چند بنگشت روی درخت مانده است ؟؟ ایگدوم هیچ بنگشت .. مهرجون ایگوو خدا بیل توخو همنه خوو بلدی جواوو بدی پ سیچه یونه غلط جواوو ادی ؟؟ جواووس هیچ بنگشت نی ؟؟ پ بقیه بنگشتا چه وابیدن ؟؟ گدومس ..البت مجید یکینه که بزنه بقیه هم فِر ادن وو ز ری درخت اِگروسِن .
بعدم دوتائی با هم اینهادیم وا حنده ... ایگوو : ای آل سر گپته بوره که گوشات منی کواوو شامیا دامن چنوو گپن ..بَل بله گوش همس ویرت وا حرفا بیخوده ، کر تو نتری بی سوک وو دوک بنشینی ، ب بخت آغام قوواتعلی ایر ز اول سال همیطور درس بخوندی وو تمبل بازی نی دراوردی الان شاگرد اول کلاس خوت بیدی !! کر تو همقدر زرنگ بیدی وو ایقد صرف ایگرهدی ؟؟ می کُمت درد ایکرد آبروو خوته ایبردی جلوو بَچیل ، هی بت بخندن ؟؟ یادته کچیم وختی فهمی الکی بس گدی اَملا بیست گرهدی ؛ چه دنگی بروزت برد ؟ ایر ای کتکائی که به تو زی ، به قاطر بزی ؛ حتما سَقَط ابی .. چطور تونه هد ، مو ندونُم .. البت ز قاطرم پوستت کُلُوقت تره .. که هیچیت نوابی .. کُهمیر زیده دلت ایخواست همقوو کتک بخوری ؟؟
گدومس : مهرجون مو فقط سی دل یوکه دوستوم داشته بوئی وو وختی گپ وابیدوم شی بکونی بُم ، بیست اگروم .. مو غلوه میلُوم بت اکشه ، مهرت غلوه بجونومه ..وا چنو بیست بگروم وو هرسال قوول ابوم .. تا یه راست دیپلوم بگروم ؛ اسوو خوم معلَم آبوم .. دی خم بچیل آبادینه درس بدوم ، دی بچیل مال هر روو پیاده نرن تا مال حجی آقا منه ای برف وو شُلُ شُوو ؛ مِنه ای ره پر خطر ؛ منه ای بارونا که نزدیک بی خمونه اوو بره .. بنطرت بووت ایله تو هم بعد کلاس پنج بازم درس بخونی ؟؟ اسوو هر دوتامون معلم وابویم !! ب منه تشنی بووم الصن هیچ بچه اینه کتک نیزنوم .. یه کلاس هم راست اکنوم سی آبادی خمون که دی برف و بارون ن پلوفنس که منه چادرِ پُر سَک و سیلا درس بخونن بچیل .. ایر دوتامون معلم وابویم دی ز شهر معلم نی فشنن سیمون ، که دلسون نسوسه سیمون هی کتکمون بزنه !! مهرجون گوو : خومم غلوه دلوم ایخوو درس بخونوم ، اما نگمونوم بووم بهله ز پنجم بیشتر بخونوم . ایر گوو زخُم گفتر داشتوم شاید بووم بهشت برهدوم طیس درس بخونوم ، اما خدا هیچ گوو گپ تر بمون نداد !! اما ایر تو درس بخونی وو معلم آبوی ، حتما شیی کنوم ووت ، اوسو بچیل خمونم طی خمون درس ایخونن .. سیت غذا راست ایکنوم ، لواساته شوروم ، کمکت املا بچیل صحیح کنوم ، خم کمکت ایدوم ، شایدم کلاس اول ، دومنه خم درس دادوم کمکت !! اینونه که ایگوو ، حرص اوی منه تیاس ، گوو خدا بیل ، ابوو یه روزی همه ای چیائیکه گودیم ، راست آبوو ؟؟
ادامه در قسمت بعد

خدابیل بمدرسه میرود } قسمت بیست پنج _ 25

وختی بُم گوو بریم تا جاسه نشونت بدوم ، ایگوی دنیا ز خُم بی ..
 نونم به پا رهدوم تا طی بچیل یا فِر دادوم .. چنو حال خوشی داشتوم ، ایگوی ری اَوورا بیدوم ، یا یه پغِر که باد جابجاس ایکنه .. البت مهرجون همو باد بی که با یه هَشار مُنه جا بجا ایکرد وو هیچ اراده ای هم ز خُم نداشتوم ..
منه طوو که رسیدیم نشست طی تهده بچیل ، موهم جور او دفه سرومه نهادوم ری پاس ، ایگوی سروم منه بهشت بی ، هیکلوم ری زمین .. راسیاتس دلوم ایخواست تا دنیا برقراره سرومه ز ری پاس نورداروم .. تیامه بستوم وو چنو لیز گرهده بیدوم که دلوم نیخواست هیچ وخت تموم کنه .. او لحظه سی مو بهترین جا وو بهترین حالت دنیا ، همونجو بی .. بهترین حالتی بی که تا او روز منه زندئیم تجربه کرده بیدوم .. نه ایدونستیم کناه چنه ، نه ایدونستیم خطا چنه .. نه ایدونستیم خیانت .. فقط عشق بیدو ، علاقه بیدو ، خدا ..
بنظر خُم او لحظه ز صد سال نماز خوندن بهتر بی ، چون پاک بی وو ز ری علاقه بی .. منه همی فکرا بیدوم که ز گرمای نفسس اویدوم وا هوش .. یادوم وست که کوینوم وو داروم چه کنوم ، منه او هوا سرد چنون احساس گرما بُم دست دا که منه ذهنوم هیچ سرمائی وجود نداشت وو همس توستون بی .. ایگوی تیغشت افتوو ظهر توستون بی .. چنوو لووام داغ اویده بیدن ، که سرما ز ویروم رهده بی .. لاشوم چنو داغ اوی بی که حفارشتسه خم احساس ایکردوم .. چنوو لوامه لورگنی به یک که هیچ دلوم نیخواست وردازرسون .. دلوم ایخواست او لحظه آخرین لحظه زندئیم بی ، که ایر ای اتفاق بِ وَست ، زندئیم چه پایانِ خوشی داشت .. نونم چقد طول کشی .. فقط ایدونوم دلوم نیخواست تموم کنه .
بوو دهونس چنوو خوو بی ، که ز صدتا گل ، بُوس بهتر بی ، بوو چویل تیس هیچ بی ..
 تُم دهونس چنو شیرین بی وو خوش مِزه ، که مِنه دنیا هیچ مزه ای بِ تُمس نیرسید ، وو نترست باس براوری کنه ..
نه گمونوم ز ای دنیا بی ، البت ز ای دنیا هم نبی .. فرشته ای بی که ز آسمون اوی بی ..
دی علقوم نترست بالاترسه تصور کنه .. دی منه دنیا هیچی وجود نداشت تا او لحظه باس مقایسس کنوم .. ایگوی دنیا کم اورده بی ، وو ز تمام دنیا سر بی ..
راسیاتس خمومه گم کرده بیدوم .. منه او لحظها ، چنو ز خُم بی خور بیدوم که نونُم چقد طول کشی فقط دونم صداخروس بد مجال اوردمون بخمون ..
 تیامه ک گشیدوم .. دیدوم دهون مهرجون پر خینه ..
گومس : پ دهونت سیچه خینالیه ؟ با خنده گوو : ز خوت پرس کُن ، که چُنو گم زیدی ب لووام .. گومس البت خرده هم داره :))
جلده با یه اوو بزن بِ دهونت تازه ایر دام ایطوری دیدت وا چه جواوس بدوم ..
ز شوخی گوو : اتفاقا وا بهلومس نشون دات بدومس که بوینه چه کر حاری داره ..
ای بهشتنت ایخردیم ..
دامه در قسمت بعد ..