{ خدابیل بمدرسه میرود } قسمت چهل و چهار _ 44

مهرجون بمون گوو : خوُو گوش بگرین ، بوینین چه بتون اگوم ..
اول ز خدا بخوین که آقای خدا بشقی طوری واس نوابوو ..

بعدسم ، خدا کنه منه بَرد وِور دادن ، کسی نییدت بوو .. که ایر کسی دیده بووت ، خینت پا خوته .. مطمئن بوو وا ز خینت بخورن .. اَر مونووم !!!!

شیخل گوو پ تو گوی وا چه بکنیم ؟؟

اما تا اُوچوو که مو یادومه ، هیشکی نیدوم وختی برد وور دادوُوم .. بعدسم نهادوم وادوو تا آبادی خمون .. نَ گمونم کسی شک برده بوو که کار مو بی ..

البت توو واست بینوم !! تو ز کویه فهمیدی که کار مو بی ؟؟

مهرجون گوو : راسیاتس زیر زُوون خدابیله کشیدُوم .. فقیر تا یه ساعت ایگریووست سی دل توو که خدابشخینه زیدی !!نگمونم خدابیل تا حَلا جنگ دیده بوو ..

گودومس : نه ، نییده بیدوم ، یوو اولین بار بی که سر طوقلا اویده ،که تلیشسته بوو ، ابینوم ..

تییع !! چندی حیین ز سرس رهد .. نه گمونم .. ای خینی که زس رهده .. تا یه سال دی ورگرده سر جا خوس .. چونوو خین ز لاشس رهد .. خدا زیده ..

مهرجون نیشت به شیخل ، بس گوو : مو ادونوم که غلووه ز دست معلما کُتک خردی .. وو ادونوم که دو بیشتر وختا ، به نا حق ازیدنت ..مثلا همی چند روو پیش که سر لیش نوشتن ..

یعنی اگووم .. معلما ایترستن یه طوری بت بگوون لیش ننویس .. که هم خوش خط بنوشتی .. هم کـُتک نیخردی ..

یه دفه شیخل جُورِ آتشفشانی که به قرومنه وو فوران کنه .. قرومنی وو فوران کرد ..

گوو : تو دونی تا هملا ، همی امروو ، نتروم به دستام زور بیاروم به یه چی سووک ..

ز بس ، خدا مشناس محکم کُفت منه دستام ..

تو بگوو می خین کرده بیدوم که ایطور ، واسکه کُتک خوروم ز دستت .. می بَرد وِور دادوم به حونه خدا؟؟ که واسکه اوطوری شلاق وور کشه بُم ..

تو دونی بخت مردیل ، دی نتروم تحمل کُنُوم .. دی اوُو ز سرووم گوودشته ..

اییَر درس خوندن یونه ؟؟ ای با سواد اویدن ایطوریه ؟؟ ای پیشرفت کردن وو کمک کردن به آدومیل ، همقوو بدبختی داره وو روزی چند کِرَت وا کتک بخوری !!! تا یه روز زنده یوم وو جون منه لاشومه .. دی سیل منه کتاوو نیکنوم ..

تُوُوَوع ، تُوُوَوع ( توبه ) .. اشهدا لا الله اله الله .. مو نیخوم با سواد آ بووم ،

ای با سواد اویدن ، آدومنه ایطور سنگدل اکنه .. که سی دل لیش نوشتن ، منه سرما وو یخبندون به خطکش جا گری بُم ..

مو که حتی لوواس گرمم به وروم نی .. مو که دو ساعت زیتر زبقیه وا ز حونه بزنوم به دَر .. منه ای سرما وو یخ ..

تا نکنه دیر برسوم سر کلاس .. که ایر دیر برسی .. وا کُتک خوری ..

بیشتر وختا غیرا نون پتی نداشتوم سی خَردِنُم .. سی دل همیوو هیچ طی تون ، چی نیخردوم .. درسته که وضوو اوضا درست و حساووی نداریم .. اما دام وو بووم به امیدی نهادنوم سر کلاس ..

بقوول بووم : دونستن آدوُمنه ز زمین بلند اکنه .. ابرس منه عرش ..

اگوو : شیخل بوو .. آدوم بی سووات ، کورِ دَس کشه .. نتره پیش پا خوُسَم بوُوینه .. درس بخون تا تیات وآز آبوون ، بوینی ..

وختی هم که دیدی .. وابُوو چراغ ، که مردوم پیش پاسونه به نورت بوویینن ، منه شوو تنگ .. خوته دریغ نکنی ..

بوُو : آرزوو با سواد اویدن کُرِته وا بگور بووری ..
یونه که گوو : همه وا یک نهادیم وآ گرییوه ..

ادامه در قسمت بعد
خدابیل "