{ خدابیل بمدرسه میرود } قسمت چهل و هفت _ 47

اُو روز بار غم دنیانِه ، ایگووی .. نهاده بیدن بِ ری دِلُوم ..

چونُوو زُور ایَاوُرد بُم ، که ایگووی ، دُون گندومیه که زیر سنگینیه بَرد آسییوو خاک اِبییدوو اِییَاَرِست ..

چنوو آسمون دلومه اَوور تاریک گرهده بی ، که گمون نیکردُوم ، دی سا بگره .. و افتونه بخوس بوینه ..

دلوم ایخواست تا قیوم قیامت بگریوستوم وو بگریوستومه وو بگریووم .. تا اَوو تیام بِ پالِستن .. تا دی نبینوم چه بروزمون ایاره ای روزگار ضعیف کُش ..

آسمون اَووره گره دنیانه کرد تنگ .. مو چطوور دل خَش کنوم با ای همه درد

روزگار چه زُم اخووی چه زُم اِجوری .. آستاره بخت مونه بُردی ب کوری

روزگار چه زم اخوی وستیه ب دینوم .. نی هلی که روزخَش وا خم بوینوم

ای دل ای باور مکن دنیا خش آبوو .. چاله سرد ایلمون پر ز تش آ بوو

روزگار چه زم اخووی که خم ندوونوم .. ای زنی کِرکیت غم بِ تار جُونُوم

اُوسوو که دا شیخل اَشنی که کُرِسِه وندِن بِ سیاچال ..

چنوو گریوست تا پای تموم زنگل آبادی جمآبیدن دورس وو باس هُمدردی کِردِن ..

هر کی اِخواست یه طُوری دلداری بدس وو آرومس کنه .. اما می آرُوم اِبی ، خدا نکنه ..

صووح ترینس که رهدیم کلاس ، حونوآده شیخل ز خجالتی خوسون هیشکی نووید طی نوروزی ..

نوروزی هم ایگوی نفت رختی کِرِس وو کِربیت کشیدی بس .. چنوو داغ کرده بی که ن گِمونُم اوو گودار لندر هم خُنوکِس بکرد ..

ره شیخله ز منه انباری درآورد پس عقسه گره ، سرکشس کرد تا منه کلاس ..

چنوو دارو دشمونس کرد ، چنوو چی لیش بس گوو ، چنوو ناروا بس گوو که آدوم خجالت اِکشی ..

نوروزی اخواست شخصیتسه جلوو بچیل خیرد کنه ، مجبورس کرد سر یه پا وو یه دست واسته تا زنگ آخر ..

فقیر چنوو ب تنگ بی که مست ب خوس ..

اما نه تنها هیشکی نخندی ، ب منه تیا خم دیدوم که دُرگل یواشکی اگریوستن سیس .. زنگ آخر هم نوروزی به قول خوس وفا کرد .. یه چوو بلند اَوردن ، کُوُوش وو جُرآب شیخله ز پاس کندن ..

پاسه بستن بِ چوو .. با ترکه چنوو قایوم زی ب تنگه پاس ، که ته پاس پندوو کردن .. مجبورس کرد واسته سر پا .. اما شیخل فقیر می ای ترست واسته سر پا ..

جور یه آدوم اِفلیج ، چَوَول اَووی بی .. وو ن ترست بره بِ ره ..

نوروزی بس گوو : این بلا رو سرت آوردم ، که هیچ وقت امروز وو فرآموش نکنی ..

بچیله مرخص کرد وو خوسم ره ب حونه ..

خموو مهرجون هرکاری کردیم نَ ترستیم شیخله بریمس بِ آبادی خمون .. چنوو ته پاس پندوو کرده بی که سر پا نترست واسته ..

پریما گوو واستین تا بروم حرمونه بیاروم .. جلدی واگشت ، اوسار بدست ..

دوسه نفری کمک دادن تا نهادیمس سر حر .. مهرجون مونم نها سر حر تا ویروم واس بوو .. خوسم اوسار گره دست تُرُوکستیم طرف آبادی خمون ..

ادامه در قسمت بعد