{ خدابیل بمدرسه میرود } قسمت چهل و شش _ 46

آقای نوروزی نه گوو ها ، نه گوو نه ، بِ پشت دست کُفت منه ایلوآر شیخل ..
گو : پدر سوخته دیگه کارت بجائی رسیده که از پشت سر با سنگ میزنی تو سر خدا بخشی ؟؟ بگوو ببینم کی بت گفت بزنیش ؟؟ اصلا بگوو بینم چرا زدیش ؟؟ نگفتی ممکنه بال هوا جونش بزنه بِ دَر ؟؟ اونوقت مگه ولت میکردم ؟؟ کاری بروزت می برم که مرغای آسمون بحالت گریه کنن .. بی پدر و مادر بگوو تا شهیدت نکردم .. عقسه گره ، سرسه کُفت منه تخته سیا .. چپ وو راستس کِرد .. چنوو زیدس که دل آدوم کواوو اِبی سیس .. یکی ز جغلیله فشنا ز دین کهخدا .. بس گوو بروو بش بگوو : اگه آب دستته بذارش زمین بیا ،
شیخل سرسه وندآ زیر ، هیچ نیگوو .. منه یه رُب ساعت نگودشت که کهخدا وا کُرس اویدن .. تا رسیدن سیس گوو که همی جغله بی که خدا بشقینه ز پشت بِ بَرد زیدس .. کهخدا نییَشت به شیخل .. بس گوو : کُرُوم پَ یو چِکاری بی کِردی ؟؟ اِخواستی خینسه ونی نا خوت ؟؟ طی خُوُت نگودی ، خین دار ابوی ، رودُوم ؟؟

تو نُومت چنه ؟ کُرِ کینی ؟؟ شیخل با ترس وو صدا لرزون گو : شیخل ، کر علی پنا کُتُوکی .. کهخدا ره منه فِرگ ..

بس گوو : بُوُته یَشنُوم .. دستِس پتیه ، اما پیا آبروو مندیه .. اهل شرومی گرومی نی .. کهخدا ری کِرد به نوروزی بس گوُ : اینو آدوما ضعیفین ، بوُس پیا اُوفتاده حالیه ، که کارس بکار کسی نی .. ایر صلا دونی ز خبطِس بگودرتین ..

نوروزی با عصبانیت ، که رگ منه تشنیس وَرَم کِرده بی ، گو : چی ؟ از کاریکه کرده بگذرم ؟؟ جناب کهخدا شما دیگه چرا ؟؟ خودت میدونی که خدا بخشی بیچاره از دَم مرگ برگشت .. اگه زحمت شما و حسن آقا وو بقیه نبود .. امروز باید مراسم سه وو هفتشو میگرفتیم .. چنوُو عصبانی بی ، که برگشت ، چنوو کُفت منه دِهوون شیخل ، که خین ز دهونس وست آ ره ..

کهخدا بِ نوروزی گو : با ای حال اِخووی چه بکنی؟؟

نوروزی گو : میخوام کاری کنم که درس عبرت بشه واسه بقیه .. تا هر وقت سنگو ببینه یاد امروز بیوفته ..

فعلا میندازمش تو انباری تا فردا ، فردا یه آشی براش می پزم که بُوش تا هفتا آبادی اونطرف تر بره ..

دست بُرد منه جیب کلیت انبار دِرآوُرد ، پَس عقه شیخل گره ، بُرد پردِس کِرد منه انبارِ تنگ و تاریک ، دَرَم قُلف کِرد ریس ..

به مو وو مهرجونم گوو به خونوادش خبر بدین که بَچشون چه دسته گلی به آب داده .. کهخدا بس گو : آقای نوروزی ، تو خوت بختیاری هدی ، اِدونُم حق بدستته .. سی پیا هُمکارت ناراحتی ، ایر خُمم بجات بیدوم ، شاید بدتر بروزس بوُردوم ، اما بجان خوت ، که خاطرت خیلی سیم عزیزه ، دُو بیشتر سی دل بُوو جغله عرض اکنوم خذمتت ..

چینا که خیلی پیا فقیریه .. مو ندُونم ای جغله سیچه ایکاره کرده .. البت طی خوس دلیلی داره ، سی کاری که کرده .. هرچه نبوو ناراحتی سرکار ، بجا .. اما یه تجدید نظر منه تصمیمت بفرما ..

اما اوطور که نوروزی اینیشت به شیخل .. معلوم بی چه خَووی دیده بی سیس ..

بعد فهمیدوم که اوو شوو ، نه قیت ز گلی شیخل ره بِ لَم .. نه یه پتوو درستوو حساووی داشت .. فقد یه دوتا پتوو خرابه بس دا که ز سرما چَوَول نوابوُو ..

ادامه در قسمت بعد