{ خدابیل بمدرسه میرود } قسمت چهل و پنج _ 45

روز شنبد به هزار دلشیمه وو ترس .. ره وستیم به ره ..

مهرجون هی سیمون تعریف اکرد .. که چه بکنیم وو چه بگویم .. ار زمون پرس کردن .. وختی رسیدیم بچیل همه ز تفاق روز چارشنبد ، که چه وآبی وو چه نوآبی تعریف اکردن .. هی گوش اکردیم بوینیم ، فهمیدن کار کی بی ، که خدابشقینه به برد زیده بی ؟؟ یا نه ؟؟ هرکی یه چی اگوو .. هرکی به یکی شک اِبُرد ، اما هیشکی شک نبُرد که کار ، کار شیخله ..

مهرچون بمون گوو : الحمدلا مَنی کسی سر نکِرد .. ویرتون بوو چه بتون گودوم ؟؟ار زتون پرس کردن ، بگوین: ایما هیچی نیدیم ..

بلاخره آقای نوروزی اُوُوی سرکلاس با اوقات تَحل ، که با صد من عاسل نترستی خوُریس .. تا رسی .. خیرد نیشت به همه ..وو یکی ، یکی نییَشت منه تیامون ..

مو که زترس دل شیوه گرهده بیدوم ، اما یادوم وست به حرفا مهرجون که بمون گوو : ای ترسیدی ، سر اکنن که ز ماجرآ خوور داری ..

اوسوو دی ول بکنت نیدن .. پی سه اگرن تا بفهمن کار کی بی ..

بعدس ، شروو کرد به تعریف کردن ماجرا .. وو ترس نِها زیر پا همه ..

که اییر کسی بدونه کار کی بی وو نگوو .. شریک جرم بحساب ایاهه ، وو تا آخر عُرم وا گوشه زندون بِ پیسه ..

ادونست که کیا رهده بیدن وو کیا واستادن .. ز همه اونو که نواستاده بیدن شروو کرد به پرس وو جوو کردن ، تا رسی به شیخل ..

زس پرس کِرد ، که : روز چارشنبد ، کجا بودی ؟؟ چرا نواستادی با مهرجون وو خدابیل ، مثل هر روز وآ یک برین ؟

شیخل ، زونس گره ، وو ملث گِر سوز که نفتس تموم کرده بوو ، وست وآ پِ توُو پِ ت .. نوروزی هم دی ول بکنس نبی ..تیاس اویده بیدن عینا یه پاله خین ..

بس گوو : بیا بیرون واستا اون گوشه تا بت بگم از یه من دوغ چقد کره میگیرن ..

نیشتوم به مهرجون ، دیدوم مثل خوم ، حال خوشی نداره ..

نیشت منه تیام با تیاس بُم گوو : دیدی چه وآ بی ؟ دیدی آخرس سر کِردن بمون ؟؟

ادامه در قسمت بعد ..