{ خدابیل بمدرسه میرود } قسمت چهل و سه _ 43

منه ره داشتیم ایورگشتیم به طرف آبادی خمون ..

هنی زیاد دیر نوابیده بیدیم که دی بُم نواستا ..

حال حکایته سی مهرجون گودوم .. مهرجون ماتس برد ، واستا وو هیچی نیگوو وو هی خیرد اینیشت بُوم ..

اما ز تیاس معلوم بی منس چه خوره .. یه دفه ز مزگ سر غارنی بُوم .. چنوو که نهادوم وا گریووه ..

البت دو بیشتر دل نازوکیم سی دیدن صحنها خین و خین ریزی بی که دلومه پُر کرده بی .. مهرجون بم گوو آلبرده چیل فراخ پ تو سیچه گریوی .. می تو زیدیس ؟؟ اما سکه بردوم بی بدل ..

تا نصمه ره هی گریوستوم .. اوسو هم که ساکت اویدوم دی وا یک حرف نزیدیم تا رسیدیم بمال ..

همیوکه رهدوم به حونه .. شیخل اووی تا بس بگوم چه دسته گلی به اَوُو داده ..

تو نگوو هی رهمونه ای پائیی .. وو تی به ره اخبار بی ، پیا ..

تمام ماجرانه که سیس گودوم .. یه لوو خنده ای ز رضایت منه ریس نشق بسته بی .. اگوی فت کرده بی آلبرده ..

شیخل گوو : خدابیل مو ز یونا به بعد درسنه ول اکنوم ، دی نیخوم درس بخونوم .. اما سی یوکه شک نکنن که کار مو بی یه 10 روو دی ایام ، بعدس دی نیام سر کلاس ..

نتروم هی کُتک بخوروم ز دست معلما .. هیشکی شک نبرد که کار مونه ؟؟

گودومس : غیرا مهرجون هیشکی شک نبرد ..

یه دفه زی منه سر وو گوو : ای خاک منه سروم هیییییییییی ..

ای خدا بشقی کارآم نداشته بوو .. مهرجون ول بکن نی ..

منه همیو بی که مهرجون که اگوی مِلِسِه نهاده بیدن به تش .. اووی منه طوو تیمون .. تیاسه خین گرهده بی .. منه برس نرس .. تا دستس جون داشت کُفت منه گوش شیخل .. اُوو سر داروو دشمون کشی بس ..

که اییر پیا بمُورد واسکه تا آخر عُرمِت بمندی گوشه زندوون ..

پَ چِ زِ پیا اخواستی که چینوو به برد واسکه زنیس ؟؟ می علقت کمه .. می لیووه اَوویدی ؟؟ وو ...

شیخل هم سرسه ونده بی به لم وو نُوطُوُق نی کشی .. مهرجون خُوُو حرفاس که تموم کرد ..

گوو : بغیرا خمون هیشکی تا الان نفهمیده .. روز شنبد که رهدیم سرکلاس حوکمَن ز همه پرس اکنن تا بفهمن کار کی بیده .. هملا سیم بگوو بینوم چطور زیدیس ؟؟ تا بینوم چه حُولی بسر بگریم سیت ..راستسه سیم بگوو ..

شیخل گو : یوو سه روزه ز منه چیر حُشکه خمون یه التاشی ورداشتوم نهادوم منه کیفوم .. نشقه سم یه دو روز پیشترس کشیدوم ..

امروو زیتر ز همه ز کلاس زیدوم به در .. رهدوم واستادوم پشت دیفار منه کیچه پشت کلاس .. بردنه درآوردوم ، مندیر واستادوم ..

منه سیلا لمی نیشتوم تا بزنه به دَر .. تا زی به در  ، ز رُوُوح دیوار التاشه ور دادوم .. البت ز نوک تیزیس ورس دادوم تا هرجاس نشست .. ورقس کنه ..

مهرجون به دو دست کُفت منه سرس گو : حُل هف چاله منه سرت ..

ادامه در قسمت بعد
خدابیل "