{ خدابیل بمدرسه میرود } قسمت بیست دو _ 22

صووه ترینس بی نگفت دام ، زیتر ز هر روز خوم بِ گه ز خوو وریستادوم .. هر روو دام واسکه ب پا لقه ز خوو بیاروم کنه ، اما او روو خوم همه کارامه کردوم ، یه شوق عجیبی منه لاشوم بی ، ناشتا خردومو رهدوم به دین شیخل و مهرجون بنگسون کردوم که بریم به کلاس ..
بچیل تا دیدنوم تعجب کردن که رهدوم ز دینسون چینا که هر روو اونو ایوین ز دینوم ، واسکه یه خیلی هم واستان تا خومه جموجور بکردوم بوردنوم به کلاس ..
خلاصه ره وستیم .. تا رسیدیم به جهره ، دیدیم جهره هم جور همیشه سالم بی به ترس و لرس سوارس اویدیم و ز روو طا کردیم ، تا رسیدیم به کلاس ..
آقای خدا بشقی که گوو دفترا اَملاتونه بدرارین ایخوم زتون اَملا بگروم منه دل و اشکموم یه طوری اوی ، ایگودی دارن منه اشکموم هویر اشرشنن .. لاشوم اوی ب دَ گِشت ..
نهیوو خوم دادوم که خدابیل پ چطه کر .. ویرت وا خوت بوو !! نهلی آبروت بره .. امروو نه چی روزا دییه که تنبلی اکردی ، امروو با همه روزا فرخ اکنه ..
بعد که املانه گوو تمام اوید ؛ آقای خدا بشقی همه نه صحیح کرد ، دفتر همه بچل دا دفتر مونه واداشت وو بنگ آقای نوروزی کرد و دفتر مونه نشونس دا ، وو هی با هم پچ پچ ایکردن ، همه ایخواستن بدنن که چه وابیده وو دارن به هَمِه دُور چه ایگون ؟؟ مو هم ایگوی منه دلوم گرت گلیله وابیده ، و همه چینه اشیمنی به یک ..چنو ترسستوم ، که خدا چه وابیده .. پ سیچه دفترومه واداشتن ، دارن چه بهم ایگون وو هزار فرگ دیه ..
تا آقای خدا بشقی بنگوم کرد ، گو : خدا بیل ، بیوو !!
با ترسو لرس وریستام رهدوم تیسون .. تا رسیدوم ، گوشومه گرهد کشی ، جرنیدس وو قارنی سروم که پدرسخته ز ری دست کی نیشتی املا بیست گرفتی ، تو که تا الان 10 نگرفته بودی چطورنی بیست گرفتی باید بهم بگی ز ری دست کی نیشتی 20 گرفتی ؟ بگو تا پدر آنرا هم بدرارم ..
فلون فلون اویده بگوو بینوم همدستت کینه ؟؟
با گریوه گومس : آقای خدا بشقی به منه تشنی بووم ز ری دست کسی ننیشتوم ، هر چه نوشتوم ز خوم بی .. اما قوول نکرد که نکرد ..
منه او هوا سرد که بَرد ورق ابید . چنون به چک کُفت منه گوشوم که جا پنگِس مند منه ریم .. چنوو چپ و راستوم کرد که سروم گیز خرد .. وو منه ریم ایگوی تشو چاله وو انگشت نهاده بیدن .. جاتون خالی تا اویدوم بگوم مو نبیدوم .. اَوو گودار لندره بکولوم کشیدن .. چنوو زیدوم که خومه بلا کردوم وو سروم ایگوی پندوو کرده بی ..
بله واقعا اوو روز با همه روزا دیه فرخ داشت .. هر روز که صِرف ایگرهدوم کسی کارام نداشت .. اما امروو که بیست گرهده بیدوم چنون کتکی خردوم که تا اوو روز منه کلاس کسی نخرده بی ..
مهرجون که بغض گلیسه گرهده بی با یه صدا لرزون بسون گوو : آقا تو خوو بچنه کوشتی !! ایر اگوی تقلب کرده یه بار دیه زس املا بگرین ، مَلُوم اکنه خوس نوشته یا ز ری دست کسی نوشته .. مو حواصوم بس بی ز ری دست کسی ننیشت همس سرس منه دفتر خوس بی ..
آقای نوروزی وو خدا بشقی نیشتن به هم .. دیدن راست اگوو ..
دفتره دا دستوم ز یه درس پیش تر زوم املا گرهد .. بازم بیست گرهدوم ..
آقای خدابشقی مَلُوم بی طی خوس شرمنده اوی بی ؛ دی نونست چه بکونه ری کرد به بچها کلاس بسون گوو : بچها برا خدابیل یه دست مرتب بزنید که معلومه خودس زحمت کشیده و بیست گرفته .. همه سیم دست زیدن .. بعد یه مست دفترو قلم و تراش نها منه پلاستیک گوو اینم جازه من به خدابیل ، چون نشون دا که بچه زرنگیه .. مونم اشتوا کردوم کوتکس زدم ریسه می بوسم شما هم یکی یکی بیاین ریسه بووسین .. همه اوین ریمه بوسیدن تا نوبت مهرجون اوی همویکه کُت اوی ریمه بوسه ، یواش درگوشس گدوم : یو قول نی !!
ادامه در قسمت بعد

خدابیل ..