{ خدابیل بمدرسه میرود } قسمت سیزدهم _ 13

روزا به سختی ایگودشتن ، هوا هم چنون سرد اوی بی که همه چی یخ زی ..
منه یه شوو سیاه زمستون که باد و برف اگوی تمومی نداشت ، دام ایخواست بزاهِه
اشکمس اوی بدرد ، وو جور مار پیت ای وراوورد ..
موهم واس ایگریوستوم ، گدوم دام ایخوو بمیره ..بعد دام دی کی زفتوم ایکنه ؟؟
طی خُم فرگ ایکردوم ای دام مُرد ، بعدس بووم اره زینه استونه ، بعد مونه ایده به کی ؟ اوسو معلوم نی چه بروزوم ایاهه ..
دام به قیافس معلوم بی که لاشس پُر درده ..
بُم گوو؟ خدابیل رودوم مگریوو کروم ..پ سی گریوی ؟
گدومس دا قربونت اویدوم ، ایخوی بمیری ؟
گو : نه دا ، خدا اخوو یه همبازی خوو بت بده ، دلت اخوو کر بوو یا دوهدر ؟
گدومس : مو دلوم اخوو گوو داشته بوم .. اسمسم بنیم قیپانی ..
دام گوو : کر پ قیپانی چنه ؟؟ نکه قپونی خمونه اگوی ؟؟ انکه یو ملا درسخوندمونه .. ای درس نخونی .. آل سر گپ ته برا که منی بز خوئیدسه ..
راست اگوو آقای نوروزی سرومه به قیچی ، لیش زیده بی ، همس گر گری بی وو گمی گمی ..
بووم ره دا مهربانونه با خوس اوورد طی دام ، که ناف بوومم خوس بری .. منه مال هر که بدنیا اوی بی ، خوس نافسونه بریده بی ..سی همیو همه بس اگودن ،
دا مهربانو ..
صحو که وریستادوم هنی برف ایزی ، صدا هوفشت باد یه دمون قط نی بی..
زنگل مال همه جمابین طی دام وو بوو برشتوک غلوه خوشمزه بی ..
ز شوق یوکه بینوم خدا چه سیمون راس کرده ، ب جسته رهدوم طی دا مهرجون ..
تا دیدوم بُم گوو : هووی جغله سر تور توروو ..
بیو که خدا یه جفت چوو پشت شون بت دا ، دی خوت تی نا ( تنها ) نیدی خدا یه جفت گوو لیش جور خوت بت دا ..
اسم یکیسه نهادی قیپانی ، یکی هم بجور سی اویکی ..
وو زنگل همه نهادن وا خنده ..
ادامه در قسمت بعد ..