اوو سال .. زمستون سختی داشتیم ..
هوا چنوو سردآوی که دندون رچه ولوم نیکرد ..
صحوو زی هم که واسکه زمال بزنیم به دَر ، بیشتر زسرما دک ایزیدوم هرچه هم لواس گرمو کافشن اکردوم به وَر اما فاده نداشت ..
باد سرد که ایخرد منه ریم اگوی سیزن اتوکست بُم ..یکی دو کِرَت هم برف اوُوی ، اما کِرَت آخری غلوه همه جانه سفید پوش کرد ..
دِشمنتون روز بد نبَینه ، با یوکه بووم ز چمنگلی سیم چکمه اِستیَ بی اما بعضی وختا انگوستا پامه اگوی هیچ نبیدسون ..
اما چاره ای نبی واسکه سر وخت خمونه بکلاس برسونیم ..
با یوکه سی دل ایما و چنتا دیه که جور ایما ز ره دیر ایویدن ، کلاسانه ساحت هشتو نیم نهاده بیدن ..
اما ایَر دیر برسیدیم ، آقای نوروزی به خطکش ازی منه تنگه ها دستمون ..
جهندوم ز خوم دلوم نیخواست مهرجونه بزنه ..چنو مهرس بجونوم بی ..
اما هر سا که دیر برسیدیم گپ و کوچیرو ، کرو دوهدر نیکرد ، همه واسکه ز خطکش آقای نوروزی بخورن ..
اما آقای خدابشقی نیزیمون ، اما گا تفاقی که عصبانی ابی ، دارو دشمونمون اکرد ،
اما همیوکه ارسیدیم منه کلاس دی دلوم نیخواست ز منس بزنوم به درَ ..
چنو گرم بی که دوس داشتوم بمهنوم منس تا آخر زمستون که برفا اَوو اِبون ...
اما چه فاده که واسکه روزی دوبار پیاده بکویم به ره پا منه سوز بادو برفِ شیمبار ..
هر فی که یکم دیر برسیدیم به حونه ، دام ریانه ایکند بوومه فشنا زدینمون چینا که ایترسست گرُگوُن بخورمون ..
حکایت بی ره وابیدنمون منه تنگ ره باریکه ، منه بارون پائیز که دوهفته منه بیمارستان شیر خورشیری ، اداره مشلیمونه .. وو حکایت دوُیدور رجبی خدا بیامرز هم سیتون گدوم ..
ز همو سوو دی دام و بووم تی ترس ورداشتسون ، ایترسستن که بازم بی ره وابویم منه برف ، یا جونور بخوریمون ..
ادامه در قسمت بعدی ..
خدابیل ..
معنیشم بنویس لطفا
معنیه چه چیزی را بنویسم .. لطفا