{ خدابیل بمدرسه میرود } قسمت چاروم _ 4

وسطا آبان ماه بی ، یه صحو که جور همیشه که دام بنگم کرد :

خدا بیل ! خدابیل کر وری واکل .. دستو ریته بشور ناشتاته بخور ، رختاته بپوش ، تازه بچل ایان بدینت .. تو هنی ب خووی !؟

هو دا رودوم ..هو بوم جاهل .. هو قربون کرُم ..

مو هم یه کشکاور کردوم و ز لا پتوا زیدوم ب در ..

تا ز منه توو زیدوم بدر دیدوم : نه .. منیسکی ( انگاری ) امروو روز سختی نیامونه آسمونه پر اَوو رو ، قرمطراق بی ، یه اَوور سیاه هم دنیانه گرهده بی .

بچیل اویدن بدینم و ره وستیم یه نیم ساعت بی که ره وستیم که یه دفه نم نم بارون شرو کرد به زیدِن ..

مهرجون خدا خو کرده گو :خدابیل تند کون ب پات .. تنگِ ره باریکه ، منه سرزیری تازه شلو گلی ابو، ز تلِه نورهی ..

اما دِشمنت روز بد ن َبینه .. همو وابی که زس اترسیدیم .. بارون چنو تند اَوید که به یه دمون سر تا پامون ووابی توک اَوو ..

وو منه یه تلِه بی رهمون کِرد ،.. دوُون پامون دره ، بالا سرمون کهُه .. نه ترستیم بریم ، نه ترستیم ورگردیم ..

مهرجون عاقلتر بی .. خوس واستا وسط ، دوتامونه سفت گره به بغل :)) بارون ز یه طرف ، اوَو کهه شور هم ز یه طرف اریسست منه سرمون .

خدا چنون غضب کِرده بی بمون که اگوی داشت تقاس گنُه نکردنه زمون ایگرهد ...

هرچه واستادیم گودیم الان بند ایا ، الان بند ایا ، اما فاده نداشت که نداشت.. بارون کُفت بکولمون تا پسین که هوا داشت تاریک ابی..

پسین که وآبی دیدوم یه چند نفر وا چراغ لیت وو چراغ لمپا بدست ایان و هی بنگمون اکنن وو بلند بلند اغارنیدن خدابیییییییییل ، مهرجوووووون ، شیخخخخخخل ..

ایما هم بُنا نهادیم به بَنگ کردن با هم : ایما ایچونیم ، ایما ایچونیم ..

اما دی ناهی نداشتیم بغارنیم ،.. طی خمون خیال اکردیم داریم اغارنیم ..

زبس دک زیدوم دی داشتوم بی حال ابیدوم ،.. اما با اشنیدن صدا بوم دوباره جون وآگشت بلاشوم ،..

تا دی داروم دک ازنوم گو : بوو رودوم ، تو ایچونی  ؟؟ زیدوم به بغل وو دی نفهمیدوم ..

تا دیدوم منه حونه خمون لا جا وندوم ..

رهدوم به مردن چنو حالوم بد آووی که تَووُ وو لرز ولوم نیکرد .. هرچه دام دک و دوا لری بوم ادا حالوم خوو نیآووی .. داشتوم ارهدوم ری بمردن وو بگوش خوم اشنیدوم که دام سیم دندال اخونه و کاکویلا کنه ..

صحوو که اوی بارون بند گره بی .. که بووم نهادوم سر قاطر ملا زمون و لفنیدوم لا چنتا پتو .. گوو خدایا خوت ای بچنه بوُم برگردون ..

وو ره وستیم بطرف بازوفت پائین . فقط دونم سوار ماشینوم کردنوو بردنوم بطرف میسلیمون..

تا رسیدیم بیمارستان شیرخورشیری .. دُویدور هندی معاینم کرد و چنتا سیزن نوشت سیم ، که رجبی خدا بیامورز با عینکا گهپ سر تیاس وو میا جور برف اسپیدس ، سیزنانه کُفت منه پام ..

جاتون خالی .. وو بستریم کردن منه بَشق داقلی ..

  باقیس منه قسمت بعد .. ار ترین نخونینس ....