{ خدابیل بمدرسه میرود } قسمت ششم _ 6

بمال که رسیدیم همه جما بیدن دوروم وخدانه شورگ ایکردن که خدا زندئی دوباره ای بوم دا ، هرکی یه چی ایگوو . یکی اگو سیس قربونی بکنین ، یکی اگو سازتوشمال بنیم بوازیم . یکی اگو دی نهلینس بره مدرسه . چدونم هرکی یه چی اگوو .
بومم بیکار ننشست تندی به یه دمون سر یه شیشک بری پوستسم کند ودادس دست درگل گو تا مو تشچاله تونگی ره بونم ایساهم یونونه حیرد کنین و سیخ بگرین تازه ..
بنگ دامم کرد : زینه تا کی خوی نشینی ؟ می نیبینی مردوم سرجامونن .
تازه شارضا میشکا هم وا کورس ایاهن ..
دامم زینگل جم کردو هریکینه فشنا بدین کاری خوسم اونه نها سرچاله قل بزنه سی برنج پالنیدن .
همه رهدن . مندوم خومه تک که دیدوم مهرجون که ایر او روز تیمون نبی خدا دونه چه بلائی بروزوم ایره ، وا لو خنده که ایگوی مه منه اسمونه اوی تیم و دستمه گره گو : حالت چطوره خوآبیدی ؟
سرومه تکون دادوم ، یعنی ها خووم .
گو : خدابیل همسو که بردنت اداره سی مریض خونه چنون گریوستوم سیت ، دیاری گدوم ایمری دی نیارنت بمال . و کت آبی دو سه جا منه ریمه بوسی .
مونه بگوی .. :))))
هی داشتوم سیس تعریف اکردوم که چه دیدوم و چه کردوم چه رهدو چه اوی که دیدوم صدا تشمال زمنه حوشمون بلندآبی و شرو کرد به میلسی زیدن و بوم ره بنیاسون .
آقا که تو بوی ز صدا ساز شارضا میشکال و کورس ، دو سه بونه آبادی دور ورمون همه کندن منه هوشمون و شرو کردن به بازستن ..
حواصوم بی گه گاهی هم دامو بووم ایشتن به هم و یه لوو خنده ای بهم ایدادن..
همه گرم بازستن و خوشحالی بیدن . هرکی دور کار خوس بی ..
صدای دلنشین ساز ، دل همنه برد بی ، بهم ولسسون کرد، بهم گره خردن ، دسمالا رنگارنگ وایک ارهدن به آسمون وایک ایویدن بزمین .. لواسا رنگارنگ دورگل دم بخت که دل کرگل واخوسون ابرد ، چی برِچ افتو منه اوو بی . تکونا قر شولار اگوی مَل خردن گندوم منه باده . ایگوی همه یکی وابیدن بی ، همه ز یکی فرمون ایگرهدن و هو هیشکی نبی جز شارضا میشکال که وا صدا سازس دل ایبردو دل ایدا ..
همه خوشحال بیدن و دلخوش ، ایگوی اصلا غمی وجود نداشت ....
.
خدابیل