{ خدابیل بمدرسه میرود } قسمت سی و نه _ 39

آقای خدا بشقی هرسه تامونه خواست تا درس و مشقامونه بُووینه وو خطسون بزنه .. دفترا مِنه دستمون .. واستادیم برابرس تا یکی یکی نیشت بسون وو خط سُهر کشی منسون ..

ز مونو مهرجون نیشت .. نوبت شیخل وآبی .. همیو که نیشت منه مشقاس ..

بس گوو : جغله این چه دس خطیه که تو داری؟؟ چرا همقُوو خلُوو پیت نوشتی ..

الصن قابل خوندن نیست ..

می بدبختی تو را گرفته ، اینها چنه که نوشتی ..

فقیر تا اوی نَم بگوو چه .. کُفت نال گوشس .. صداس ترکِشتس چنوو گپ بی که همه ساکت اویدن وو فقت نیشتن بُوینِن چه بی ..

دست برد خطکشه ورداشت .. حالا نزن به کت وو کولس ، کی بزن ..

شیخل فقیر هیچ دُنگ نیدا .. دستاسه گرهده بی .. وو خدا بشقی به خطکش یه هف هشتا قایُوم کُفت منه تنگه هاس .. وو بس گوو : این بار آخرت باشه اینطور انویسی ،

اگر یه کرت دیگه ببینم بَق گرزلگی بنویسی خطکشوو پرزه پرزه میکنم به لاشت ..

هیشکی نُطُوق نیکشی .. فقت ای نیشتن بوینن چه ابوو ..

یه شِر به مهرجون هم چی گوو : که تو چرا ازش نخواستی که خوشخط تر بنویسه ..

مگه باشون کار نمیکردی  ؟؟

بهت نگفته بودم که حواصت به درسوو مشق اینا باشی ؟؟

ز ترس یوکه خطکشیمون نکنه جیک نیزیدیم .. به رُقات واستاده بیدیم وو سرا وا زیر .. شیخل دستاسه نهاده بی زیر بغل ، وو توک ، توک حرساس ایدرویدن بِ گِل ..

خدا بشقیِ خدا مشناس .. منه اوو هوا سرد ، دیلغ وند بجونس .. ادونم چه کشید .. بروز خومم غلووه رهده بی ..

دستا آدُم داغ ابوون وو بی حِرص .. نتری انگستاته تکون بدی .. دیلغ اُوفته بجون آدُوم ..

تا یه چند ساعت دستات حرص نداره.. قلم بگری به دست ..

دفتراسه وند ری گِل ، بس گوو : دفتراته وردار ، برید گورتونه گُم کنید .. مهرجون کُت آووی که وردارسون ..

خدا بسقی بس گوو : مگه خودش دست نداره وردارسون ؟؟

شیخل خوس کُت آووی جور آدُما فلج ، جمسون کرد وو رهدیم سرجامون ..
اینو عادی بیدن .. چند دیقه بعد اگوی هیچ تفاقی نوسته بی .. هرکه مشغول کار خوس بی ز کُر تا دُهدر بروزس رهده بی ..

سی دل همیو کسی تهمره نیدرآورد ،  چینا که دُونست گی خوسم ارسه ..

ادامه در قسمت بعد ..