{ خدابیل بمدرسه میرود } قسمت سی _30

مهرجون گوو : راستی اگوم قطی پشکلیته جُستی ؟؟
طی خُم گدوم بِل سربسرس بنوم .. دستسه گرهدوم بس گدوم وا جلوو همه بوسوم کنی .. نیشت بوم زی منه ری گوو ووش دااااااا ، ریم سیا .. ایخوی جلوو همه آبرومه بری ؟؟ اسوو دُرگل سیم حرف درآرن بگون مهرجون جغلیل بوس اکنه !! ایر ای حرف بگوش دام برسه پَلومه تاشه .. بل تا سیت بگوم : امروو پسین ایخون بیان بِلکه بنن کد ددوم ماپری سی فرجلا کر هلوو دام .. دات اینو هم ایاهن .. تو واست بحونه مشقاته بنویس .. قطی پشکلیتم بنه ری دست .. گدومس چه ؟؟ ماپری ؟؟ فرجلا کُر هالوو دات ؟؟ میر ماپری ناف بُر قوریت کر آغات جونبشخ نی ؟؟ گوو ها .. اما ز جَر ملکی بووم وو آغام جونبشخ ری 10 مَن زمین پاریوو که واسکه هرسال یکیسون بکالس ، اما یو چند ساله که آغامو کُرگلِس نهشتن بووم پاریوونه بکاله ، وا یک خین وو چوو اویدن .. بوومم وست ری دِنده لَج اِیگوو چینا که ای خَفته بوُم زیدن .. دی ماپرینه نیدومس به قوریت .. دامم ز خدا خواسته فرجلا کر هالوسه پیش کشی .. امروو پسینم ایاهن که بِلکه بنن کدس ، دی کاره تموم کنن .. قرار نهادن که ماه وسطی بهارم سی دل یوکه ای شَر بخوسه ، یه اوُو یه دُونس کنن .. غاغذ گرون وو عروسیسه با یک منه یه روز بگرن .. گدومس : تو گوی قوریت دست اینه ری دست تا نومزادسه بدِن به فرجلا ، خوسم شیت وو شات وو گلو گاله کنه ، حُکمَن دسمالم بازه سیس ؟؟ گوو : نه ولا سَم ونده ( تهدیدکرد ).. گوده که ایر نومزدومه بدین به فلونی خین اکنه ..
بوومم گوو دُودره ایر مُرد ، ز گِلِه (زمین)، ایرم مند ز فرجلایه .. بینوم کی خوو نهله ای کار سر بگره .. منه همیو بی که آقای خدا بشقی بنگ کرد : شما دونفر سیچه جور گوُنج هی وز وز میکنین ؟؟ ز کلاس پرتتون کنم سهرا ز سرما دَک بزنین ؟؟ بچهای نا فرنگ !! دی هیچی نگوو تا رسیدیم بمال .. اما منه ره ورگشتن بمال ، بم گوو جلوو شیخل هیچی ز ای حکایت نگوی .. صاف ایبره اینس منه دست قوریت دهونس چفت وو بست درُست و حساوی نداره .. بمال که رسیدیم رهدوم حونه دیدوم هیشکی بحونه نی ، همه رهده بیدن سی کار خیر .. که معلوم نبی خیره یا شره .. راسیاتس خیلی رهدوم منه فرگ یو که چطور دوتا جوونه که غلوه همدینه ایخون ، سی دل یه بلِست زمین وو جیفه دنیا ، ز هم صواسون کنن ..غلوه دلوم سوو سیسون .. سی ماپری که .. ز اسوو که یادس بی همه بس ایگودن تو ناف بُر کر آغات قوریتی .. وو خجالت ایکشی تا ادیدس هفت سیلا خوسه قام ایکرد که نبینس .. تا اوسو که وا یک اُخت اویدن وو مهر به یک دادن وو جون ایدادن سی یک ..اما الان زحله نیکنه بگوو دوست نداروم شی بکنوم به فرجلا .. سی قوریت که سی دل بَک بیدن بویل که ز یه پوست و گوشت وو استخون بیدن .. اما سی دل یوکه طمع ورداشتسون بمال دنیا ، حاضر بیدن دل جگر گوشه سونه بشکنن اما حرفسون اشکسته نوابوو ..
طی خسون نیگودن ایر ای دودر بدن به یکی دیه کروم چه بروزس ایاهه !!
حقیقت یکی دوبار بایک دیدومسون ، دیدوم که چطور مهر دارن به هم .. وو بایک خوش بیدن .. منه فرگ یو بیدوم که ایر مونو مهرجونه همیکاره وا مون برکردن ، واسکه چه حلی بسر بکردوم ..
یادس که ایوستوم تیام پُر حرص اویدن ..

ادامه در قسمت بعد ..