خدابیل بمدرسه میرود } قسمت نونزدهوم _ 19

بمال که رسیدیم هرکه ره به حونه خوس ..
دام تا دیدوم بُم گوو: جغله بینوم امروو زی ویدی ، نکه نرهدی بِ کَلاس ..
حال حکایت ک سیس گدوم ،
زوم باور نکرد گُد بروو بنگ مهرجون بکن بیا کارآس داروم ، بینوم ای جغله غوره راست اگوو ؟؟
بَنگ مهرجون کردم اوی طی دام ؛ تا دیدس بس گوو : ای جغله سرومه خرده راست اگوو جَهره بُهرِست ؟ نکه خوتون منس بیدین اخوین بُم نگوین ؟
مهرجون بس گوو : نه کیچی خدابیل راست اگوو ، اوسو که ایما رسیدیم جهره بهرسته بی ..
مهرجون تا یونه بس گوو ، دام نها وا گریوه وو شروو کرد به دندال کردن و سروو خوندن سیم .. وو هی گریوست ..
که دیدی چه بخوم کردم ، دیدی چه بروزوم رهد ، ار کروم منه جهره بی ، بوهرست چه حولی واسکه بگرهدوم ب سر ، دا روو ئی ، روو ئی روو ئی ، دا کر غمخواروم ، دا کُر مهندسوم ..
تا گو مهندس یاد شنبدی وستوم پلوفستوم وا حنده ، مهرجونم تی برگَک وند بُم که الان جا حنده نی ، اما نترستوم جلوو خُومه بگروم ..
دام نیشت بُم وا تیا حرصی ، بُم گوو : آلبره جوروفکار ، چی خوو بت نیا ، وا ری کیسه کش حموم وابوی ، تو سی دندوا فقسه منیستی کلم گرازن وا سر گرگریس منی جِند ملچنیدس ..
یونونه که گوو ایما دی نترستیم خومونه بگریم حندستیم تا ز دست و پا وستیم ..
دامم هی گوو بسم لله رحمان رحیم یونون چسونه ؟ می مو چه گدوم ؟ که انین وا حنده ؟ نکه گوزنیدین ؟
وو ایما بی حوش ز حنده ..
منه همیوکه دام یونه گوو ، بووم وی داغل ..
گوو : البت کار خدابیله ..
دامم که دی نترست خوسه بگره وا تیا حرص حرصی نها وا حنده ..
مو که دی دلو روینوم درد گرهد زبس حندستوم ..
بوم گوو : خدا آخر عاقوت ای حندنه بخیر کنه .. بچیل بینوم زی ویدین به حونه ، هم چه کردین ..
مهرجون حکایت سیس گوو ، که چه وابی ..
بووم خیلی نگرون آوی گوو ، ای خدا هی نورداری ار خدائی نکرده سی یکی تفاقی وست   وا همیچوو ز بی کسی میره ،
بل تا به گَهِه دو سی نفره ورداوم بریم کمکسون بلام زیتری راستس کردیم ایطورنی جور نیدرا .. آدرس صندوقینه هم بس دادیم ره که راستس کنه برنس جا خوس ..
ادامه در قسمت بعد ..
خدا بیل "