{ خدابیل بمدرسه میرود } قسمت چهل و نه _ 49

آقا که تو بوی ..

ایر خومه نیزیدوم به بیهوشی .. می دام ولوم اکرد ؟؟
خُم ایشنهدومس ، ایدونستم ای فندو فیل منه کاروم نبوو .. تازه دستاس گرمآبیدن .. خوشس ایاهه به کُتک زیدن ..
تازه جور خوفاش شب وا دوسه قولوپ ز خینوم خوره تا آروم آبوو ..
خمه زیدوم به بیهوشی ..
دام تا فهمی سستآبیدوم زیر دستو پاس .. ز کتک زیدنوم دس کشی .. چنوو لیلها نفتس صدا اکردن ..طی خم گدوم الان حرارت ز لیلها نِفتس جور پُخارا شرکت .. ازنه سحرا ..
بخوم گدوم خدابیل ایچوو دی جا سفتیه وا هرچه داری ری بکنی ، که اوضا خرابه ..
چنوو شل کردوم زخُم که همسون بآور کردن ..

دام شوینی به مهرجون ..

بس گوو : دُر پلاته کندی جغله که این زحال اره .. روو یه پاله اُوو بیار بزنوم به ریس تا کروم یه چی وآس نوآبیده ..
تا مهرجون رهد اُوو بیاره دام یه کم ولاندُوم .. یکم قربون صدقوم رهد .. عقومه گره بلندوم کرد مونم شلکردوم زخم سروم جور مرغی که حروم آبیده بوو وست یه طرف .. دیده بیدوم مرغیکه حروم ابوو چطور اوو ز دهونس ازنه به در .. هرچه تف منه دهونوم بی جم کردوم زگوشه لووم رختوم سحرا ..( البت اوسوو که کوچیر بیدوم یه طاسه خفیف هم داشتوم )
اوو دهونم که رخت ..

 بآورکرد که زحال رهدوم ..

شروو کرد به چی گودن بخوس ..که یو چکاری بی که مو کردوم ..وو هی گریوست ..
یواش طوریکه دام نفهمه زلا مرزنگام نیشتوم .. دیدوم تیاس پر ز حرسن ..طی خم گدوم باریکلا به خوت ..خدابیل که خووو جِستی ز کوتک خردن ..
مهرجون پاله اُوونه دا بدام ..

دامم هموطورکه نون کولنه اُوو زنن چنگسه پُر اُوو کرد پیشکِنی منه ریم ..

مو هم یه مست مرزنگامه تند تند زیدون به یک .. یه ناله ای کردوم .. ازنوو تیامه بستوم .. وو خم زیدوم بمردن ..

ایدونستوم نوا زیاد کشس بدوم ..

دام رُند بوم که بوروم منه حونه .. تا وریستاد وا کِل .. تیامه گوشیدوم ..جور یه ناله خفیف گدوم : ها دا چه وآبیده ..مو کوینم ..ایچوو کوینه ..خوی بریم کویه ..می چه وآبیده ..
دام گوو : دا رودوم هیچی نوآبیده .. هیچی نی .. تازه کرومه بروم داغل بال تش تا گرمسآبوو ..
منه همیوو که ابردوم بال تش .. کارا بعدیمم ردیف کردوم که بعد یوو وا چه بکنوم ..
دام نهادوم بال تش بمهرجونم گوو ویرتآکروم بوو تا یه چی بیاروم سی کروم بخوره جون بگرده بس ..
طی خم گدوم : به به .. افتوو رهد هموچوو که دل دُز اخواست ..
خمو مهرجون ، تنها منه طوو .. بال تش
ادامه در قسمت بعد ..
خدابیل "

{ خدابیل بمدرسه میرود } قسمت چهل و هشت _ 48

منه ره که داشتیم ایورگشتیم بمال خمون ..

مهرجون .. هم دلس ایسوهد سی شیخل ..هم دندوناس بُن جیت گلیس کار ایکرد ..
یه دم چی بس اگوو .. یه دم دلسوزی اکرد سیس ..
یه بار اگوو : حلا خوو آ ووی ؟!! ..

دِلت لِس نِها ؟!! عالم وو آدُوم ز خوت بَری کردی !! حلا دی دلت خُنوکه ؟؟!!!!

پَ چه ز پیا ایخواستی بَرد پرکونس کردی ، سرسه طوقلا کردی ، که بِ دُوخته نیا !!!

پ کُر چه وآت بی ؟؟ دِربین داشتی ؟؟؟

بگوو بینوم .. تو که زیدیس پ دی سیچه قامس نکردی ؟؟ پَ سیچه بت نوآستا ؟؟ سیچه نیشتی منه تیاس .. بِر آ بیدی .. تا بفهمه کار خوت بی ..

می بت نگودوم بی : ای زت پرس کِرد ، ننیری منه تیاس .. سرته وَن وآ زیر جواوس بده ..

می همه یونونه بِ خوتو خدابیل نگوده بیدوم ؟؟ هاااااا ؟؟؟

یه دم ساکت ابی ..

ایرهد منه فرگ .. اما نونم بِ چه فرگ ایکرد .. بعد ایگوود : ای خدا رُحی .. بالاتر رُوآی .. دی بِ گِل نَدرآی .. مُونه نیکُشی ؟؟

جونومه بستون خلاصوم کن ..

چطور ننیشتی بروز همینو ؟؟ یونوو خوو نون ندارن بخورن ..

چطور ننیشتی به دا بوو فقیرس .. تمام امیدسون همی جغله بی که درس بخونه .. بلکه یه چی آبوو سی روز سیا خوس ..

یونم زسون استیدی ؟؟!! بالا تر روآی .. همچنوو .. که هیچ ملاضه هیشکینه نیکنی ..
یه دم دی اِز نُوو همباز ساکت ابی ..

ایدفه با گریوه اگوو : حلا وا چطورنی بمال بگوم چه وآبیده ..الصن سیچه مو وابسون بگوم حال حَکایت چنه ؟؟

فقیر نونست وا چه بکنه وو چه بگوو !! همیطور منه سرمون ور زی .. تا رسیدیم بمال ..
خلاصه که حرو شلنه برد تا منه حوشسون وو تحویل داس دادسو ..

چِل مُنم گره وا خوس کشی بُرد ..

چنو قهرس بی ترسیدوم دُنگ آس دُوم .. لیمسه کشیدوم یوآش ز دینس ایرهدوم تا رسیدیم دَم حونمون ..

بام اوی طی دام .. وو حال حَکایته سیس گوو ..

دامم نیشت بُم گوو : سلطون بِِرُیم نهلات .. نکه تو هم واباس بیدی ؟؟
وو تا دستس جون داشت .. کُفت منه گوشوم که تا یه ساعت گوشوم درنگِشت ایکرد وو دی نفهمیدوم اگوو چه .. فقد ایدیدوم چیلس تکون اخوره وو دندوناس ایخردن سر یک هی کف وو تف دهونس پِشک اِبی مِنه ریِم ..

وو گم ازی بکولوم .. تا مهرجون اووی حالیس بکنه که مو دَخالتی منه ای ماجرا نداروم ..

دام ورکشی بُم .. حلا نزن وو کی بزن .. زیدوم تا کش اوردوم ..

باور کن منه کتک خردن آرزوو اکردوم که ای کاش مو جا شیخل زدست آقای نوروزی کتک بخردوم وو ایطور ز دست دام کتک نیخردوم ..

بدبختی مو یو بی که دام گزایلی بی .. دیر گرم ابی .. هرفک هم گرم ابی سرد کردنس کار هر کسی نبی ... غیرا ز بووم حرف شنوی داشت ..
بعد مهرجون سیم گوو : هرچه داد ایزیدوم کچی .. کچی .. ای فقیر هوو دخالت نداشت .. کار خدابیل نبی .. یوو خور نداره ... الصن گوشس بدهکار نبی .. زورومم بس نیرسی ..
هیشکی هم نبی ز زیر دستو پاس بدرارت ..

یه دم پا اینها بِ خِرِت .. یه دم گم ایزی بت .. یه دم بلندت ایکرد اینهادت نُک سر .. ایکفتت سر گِل .. تا دی خوس خسته وآبی ولت کرد ..

مونم بیهوش ..
http://khodabill.blogsky.com/
ادامه در قسمت بعد ..
دوستان و همتباران عزیز ..
بابت تاخیر فرآوان ازتون پوزش میخوام ..
مشکلات فرآوان و نداشتن نت . باعث شد که به تاخیر بیوفته ..
دوستدار شما ..
خدابیل "

{ خدابیل بمدرسه میرود } قسمت چهل و هفت _ 47

اُو روز بار غم دنیانِه ، ایگووی .. نهاده بیدن بِ ری دِلُوم ..

چونُوو زُور ایَاوُرد بُم ، که ایگووی ، دُون گندومیه که زیر سنگینیه بَرد آسییوو خاک اِبییدوو اِییَاَرِست ..

چنوو آسمون دلومه اَوور تاریک گرهده بی ، که گمون نیکردُوم ، دی سا بگره .. و افتونه بخوس بوینه ..

دلوم ایخواست تا قیوم قیامت بگریوستوم وو بگریوستومه وو بگریووم .. تا اَوو تیام بِ پالِستن .. تا دی نبینوم چه بروزمون ایاره ای روزگار ضعیف کُش ..

آسمون اَووره گره دنیانه کرد تنگ .. مو چطوور دل خَش کنوم با ای همه درد

روزگار چه زُم اخووی چه زُم اِجوری .. آستاره بخت مونه بُردی ب کوری

روزگار چه زم اخوی وستیه ب دینوم .. نی هلی که روزخَش وا خم بوینوم

ای دل ای باور مکن دنیا خش آبوو .. چاله سرد ایلمون پر ز تش آ بوو

روزگار چه زم اخووی که خم ندوونوم .. ای زنی کِرکیت غم بِ تار جُونُوم

اُوسوو که دا شیخل اَشنی که کُرِسِه وندِن بِ سیاچال ..

چنوو گریوست تا پای تموم زنگل آبادی جمآبیدن دورس وو باس هُمدردی کِردِن ..

هر کی اِخواست یه طُوری دلداری بدس وو آرومس کنه .. اما می آرُوم اِبی ، خدا نکنه ..

صووح ترینس که رهدیم کلاس ، حونوآده شیخل ز خجالتی خوسون هیشکی نووید طی نوروزی ..

نوروزی هم ایگوی نفت رختی کِرِس وو کِربیت کشیدی بس .. چنوو داغ کرده بی که ن گِمونُم اوو گودار لندر هم خُنوکِس بکرد ..

ره شیخله ز منه انباری درآورد پس عقسه گره ، سرکشس کرد تا منه کلاس ..

چنوو دارو دشمونس کرد ، چنوو چی لیش بس گوو ، چنوو ناروا بس گوو که آدوم خجالت اِکشی ..

نوروزی اخواست شخصیتسه جلوو بچیل خیرد کنه ، مجبورس کرد سر یه پا وو یه دست واسته تا زنگ آخر ..

فقیر چنوو ب تنگ بی که مست ب خوس ..

اما نه تنها هیشکی نخندی ، ب منه تیا خم دیدوم که دُرگل یواشکی اگریوستن سیس .. زنگ آخر هم نوروزی به قول خوس وفا کرد .. یه چوو بلند اَوردن ، کُوُوش وو جُرآب شیخله ز پاس کندن ..

پاسه بستن بِ چوو .. با ترکه چنوو قایوم زی ب تنگه پاس ، که ته پاس پندوو کردن .. مجبورس کرد واسته سر پا .. اما شیخل فقیر می ای ترست واسته سر پا ..

جور یه آدوم اِفلیج ، چَوَول اَووی بی .. وو ن ترست بره بِ ره ..

نوروزی بس گوو : این بلا رو سرت آوردم ، که هیچ وقت امروز وو فرآموش نکنی ..

بچیله مرخص کرد وو خوسم ره ب حونه ..

خموو مهرجون هرکاری کردیم نَ ترستیم شیخله بریمس بِ آبادی خمون .. چنوو ته پاس پندوو کرده بی که سر پا نترست واسته ..

پریما گوو واستین تا بروم حرمونه بیاروم .. جلدی واگشت ، اوسار بدست ..

دوسه نفری کمک دادن تا نهادیمس سر حر .. مهرجون مونم نها سر حر تا ویروم واس بوو .. خوسم اوسار گره دست تُرُوکستیم طرف آبادی خمون ..

ادامه در قسمت بعد

{ خدابیل بمدرسه میرود } قسمت چهل و شش _ 46

آقای نوروزی نه گوو ها ، نه گوو نه ، بِ پشت دست کُفت منه ایلوآر شیخل ..
گو : پدر سوخته دیگه کارت بجائی رسیده که از پشت سر با سنگ میزنی تو سر خدا بخشی ؟؟ بگوو ببینم کی بت گفت بزنیش ؟؟ اصلا بگوو بینم چرا زدیش ؟؟ نگفتی ممکنه بال هوا جونش بزنه بِ دَر ؟؟ اونوقت مگه ولت میکردم ؟؟ کاری بروزت می برم که مرغای آسمون بحالت گریه کنن .. بی پدر و مادر بگوو تا شهیدت نکردم .. عقسه گره ، سرسه کُفت منه تخته سیا .. چپ وو راستس کِرد .. چنوو زیدس که دل آدوم کواوو اِبی سیس .. یکی ز جغلیله فشنا ز دین کهخدا .. بس گوو بروو بش بگوو : اگه آب دستته بذارش زمین بیا ،
شیخل سرسه وندآ زیر ، هیچ نیگوو .. منه یه رُب ساعت نگودشت که کهخدا وا کُرس اویدن .. تا رسیدن سیس گوو که همی جغله بی که خدا بشقینه ز پشت بِ بَرد زیدس .. کهخدا نییَشت به شیخل .. بس گوو : کُرُوم پَ یو چِکاری بی کِردی ؟؟ اِخواستی خینسه ونی نا خوت ؟؟ طی خُوُت نگودی ، خین دار ابوی ، رودُوم ؟؟

تو نُومت چنه ؟ کُرِ کینی ؟؟ شیخل با ترس وو صدا لرزون گو : شیخل ، کر علی پنا کُتُوکی .. کهخدا ره منه فِرگ ..

بس گوو : بُوُته یَشنُوم .. دستِس پتیه ، اما پیا آبروو مندیه .. اهل شرومی گرومی نی .. کهخدا ری کِرد به نوروزی بس گوُ : اینو آدوما ضعیفین ، بوُس پیا اُوفتاده حالیه ، که کارس بکار کسی نی .. ایر صلا دونی ز خبطِس بگودرتین ..

نوروزی با عصبانیت ، که رگ منه تشنیس وَرَم کِرده بی ، گو : چی ؟ از کاریکه کرده بگذرم ؟؟ جناب کهخدا شما دیگه چرا ؟؟ خودت میدونی که خدا بخشی بیچاره از دَم مرگ برگشت .. اگه زحمت شما و حسن آقا وو بقیه نبود .. امروز باید مراسم سه وو هفتشو میگرفتیم .. چنوُو عصبانی بی ، که برگشت ، چنوو کُفت منه دِهوون شیخل ، که خین ز دهونس وست آ ره ..

کهخدا بِ نوروزی گو : با ای حال اِخووی چه بکنی؟؟

نوروزی گو : میخوام کاری کنم که درس عبرت بشه واسه بقیه .. تا هر وقت سنگو ببینه یاد امروز بیوفته ..

فعلا میندازمش تو انباری تا فردا ، فردا یه آشی براش می پزم که بُوش تا هفتا آبادی اونطرف تر بره ..

دست بُرد منه جیب کلیت انبار دِرآوُرد ، پَس عقه شیخل گره ، بُرد پردِس کِرد منه انبارِ تنگ و تاریک ، دَرَم قُلف کِرد ریس ..

به مو وو مهرجونم گوو به خونوادش خبر بدین که بَچشون چه دسته گلی به آب داده .. کهخدا بس گو : آقای نوروزی ، تو خوت بختیاری هدی ، اِدونُم حق بدستته .. سی پیا هُمکارت ناراحتی ، ایر خُمم بجات بیدوم ، شاید بدتر بروزس بوُردوم ، اما بجان خوت ، که خاطرت خیلی سیم عزیزه ، دُو بیشتر سی دل بُوو جغله عرض اکنوم خذمتت ..

چینا که خیلی پیا فقیریه .. مو ندُونم ای جغله سیچه ایکاره کرده .. البت طی خوس دلیلی داره ، سی کاری که کرده .. هرچه نبوو ناراحتی سرکار ، بجا .. اما یه تجدید نظر منه تصمیمت بفرما ..

اما اوطور که نوروزی اینیشت به شیخل .. معلوم بی چه خَووی دیده بی سیس ..

بعد فهمیدوم که اوو شوو ، نه قیت ز گلی شیخل ره بِ لَم .. نه یه پتوو درستوو حساووی داشت .. فقد یه دوتا پتوو خرابه بس دا که ز سرما چَوَول نوابوُو ..

ادامه در قسمت بعد

{ خدابیل بمدرسه میرود } قسمت چهل و پنج _ 45

روز شنبد به هزار دلشیمه وو ترس .. ره وستیم به ره ..

مهرجون هی سیمون تعریف اکرد .. که چه بکنیم وو چه بگویم .. ار زمون پرس کردن .. وختی رسیدیم بچیل همه ز تفاق روز چارشنبد ، که چه وآبی وو چه نوآبی تعریف اکردن .. هی گوش اکردیم بوینیم ، فهمیدن کار کی بی ، که خدابشقینه به برد زیده بی ؟؟ یا نه ؟؟ هرکی یه چی اگوو .. هرکی به یکی شک اِبُرد ، اما هیشکی شک نبُرد که کار ، کار شیخله ..

مهرچون بمون گوو : الحمدلا مَنی کسی سر نکِرد .. ویرتون بوو چه بتون گودوم ؟؟ار زتون پرس کردن ، بگوین: ایما هیچی نیدیم ..

بلاخره آقای نوروزی اُوُوی سرکلاس با اوقات تَحل ، که با صد من عاسل نترستی خوُریس .. تا رسی .. خیرد نیشت به همه ..وو یکی ، یکی نییَشت منه تیامون ..

مو که زترس دل شیوه گرهده بیدوم ، اما یادوم وست به حرفا مهرجون که بمون گوو : ای ترسیدی ، سر اکنن که ز ماجرآ خوور داری ..

اوسوو دی ول بکنت نیدن .. پی سه اگرن تا بفهمن کار کی بی ..

بعدس ، شروو کرد به تعریف کردن ماجرا .. وو ترس نِها زیر پا همه ..

که اییر کسی بدونه کار کی بی وو نگوو .. شریک جرم بحساب ایاهه ، وو تا آخر عُرم وا گوشه زندون بِ پیسه ..

ادونست که کیا رهده بیدن وو کیا واستادن .. ز همه اونو که نواستاده بیدن شروو کرد به پرس وو جوو کردن ، تا رسی به شیخل ..

زس پرس کِرد ، که : روز چارشنبد ، کجا بودی ؟؟ چرا نواستادی با مهرجون وو خدابیل ، مثل هر روز وآ یک برین ؟

شیخل ، زونس گره ، وو ملث گِر سوز که نفتس تموم کرده بوو ، وست وآ پِ توُو پِ ت .. نوروزی هم دی ول بکنس نبی ..تیاس اویده بیدن عینا یه پاله خین ..

بس گوو : بیا بیرون واستا اون گوشه تا بت بگم از یه من دوغ چقد کره میگیرن ..

نیشتوم به مهرجون ، دیدوم مثل خوم ، حال خوشی نداره ..

نیشت منه تیام با تیاس بُم گوو : دیدی چه وآ بی ؟ دیدی آخرس سر کِردن بمون ؟؟

ادامه در قسمت بعد ..